3.7 miljoen extra voor de Lawei!
Als je dat hoort komen er een hoop vragen boven. Nu is het (gelukkig) zo dat het dagelijks politiek handwerk bij de fractie ligt. Met name Trees en Anton hebben hier het hoofd over moeten buigen en ik denk dat ze een verstandige opstelling hebben gekozen.
Toch blijft het knagen; wat is dat toch dat de overheid uiteindelijk voor dit soort zaken opdraait? De afgelopen periode is via verzelfstandiging en dergelijke getracht de overheid zakelijker te maken. Bestuurlijk helder; de overheid stelt geld beschikbaar en op afstand gezette instellingen of marktpartijen realiseren. Dat geeft soms ook pijn, want op dat moment ga je immers niet meer over de bedrijfsvoering van die zelfstandige onderdelen (denk maar aan de discussies over personeelsbeleid van het zwembad) maar daar staat een heldere budgetfinanciering tegenover, dachten we. De werkelijkheid is echter dat als het misloopt de overheid toch als laatste voor het probleem staat. En dan maakt het niet uit hoe de contractering is; bottom line is namelijk dat je als overheid een voorziening gerealiseerd wil zien.
Dit is dus niet een specifiek probleem dat alleen Smallingerland kent. Een bekend voorbeeld uit onze buurprovincie is “De blauwe stad” in Oldambt waar uiteindelijk de provincie Groningen het contract met de ontwikkelaar beëindigde en voor enkele honderden miljoenen moest bijspringen. In alle bespiegelingen die op dit soort kwesties volgen wordt altijd druk gezocht naar “de schuldige”. En het onbevredigende is dat bij de overheid deze uiteindelijk niet gevonden wordt; het heeft vaak veel weg van “operatie geslaagd, maar de patiënt is overleden”. Ik heb ooit van een piloot begrepen dat bij de luchtvaart het onderzoek van (bijna) rampen zich richt op leereffecten; dat lijkt me veel zinvoller.
Ik zou graag een discussie starten over de invulling van de rol van de overheid en publieke verantwoording. Het op afstand zetten heeft als nadeel dat er weinig tot geen tussentijdse sturing gegeven kan worden terwijl op het einde de overheid toch aan de lat staat en (terecht) publiek verantwoording moet afleggen. Alles dan maar weer terug naar de overheid? Ik ben niet zo van de weg terug; er zijn immers veel goede redenen geweest om de stappen naar een zakelijkere overheid te zetten. Maar wat dan wel? Als je concludeert dat je als overheid kennelijk zo aanspreekbaar bent, kan je dan niet tot een andere vorm van besturing overgaan? Elke op afstand gezette instelling heeft zijn eigen directie en bestuur of toezichthouder bijvoorbeeld in de vorm van een raad van commissarissen. Zou je bijvoorbeeld grote gesubsidieerde projecten niet kunnen voorzien van een eigen projectdirectie waarin ook een bestuurder van de overheid zitting heeft en een projecttoezicht waarin ook raadsleden zitting hebben. Ik begrijp dat dit vast allemaal niet zo maar kan, maar het lijkt me goed om betere wegen te vinden om de publieke verantwoording en verantwoordelijkheid nemen ingevuld wordt.
Onder onze leden zijn vast meer mensen betrokken bij dit onderwerp die veel slimme ideeën hebben. Ik daag u uit om oplossingen aan te dragen, die zetten wij online om zo digitaal een verbeteringsplan voor de invulling van de rol van de gemeente bij majeure projecten op te stellen.
Ondertussen is er een voorlopige uitspraak en kan de ketting van het hek van de Lawei en kan men weer verder; dat dan weer wel!
Maarten Noordhoff